Stijgen 1666 Dalen 1574 Vertrek 08.15 Aankomst 18.30
Het weer: wederom koude start maar alras warmer en
warmer en warmer
Vandaag was een hele zware dag. Uiteraard de omgeving is geweldig maar 136 km op en neer, conitnu klimmetjes van 10% of meer, en continu dalingen van die percentage, allemaal killers.
Nog nooit van mijn leven mountbiken
gedaan, en nu een super mountainbike tocht van 4500 km, en hoe,,ruw, ruwer heel erg ruw terrein, door de wildernis van de rocky mountains...continu bellen en roepen om de beren op afstand te houden. wij gelukkig nog niet een beer gezien, maar sommige
hebben ze al waargenomen.
Onderweg nog een stommiteit, net drie zware korte hellingen van meer dan 10% volbracht toen ik door had dat mijn rugzak nog op de plek stond waar ik een foto had genomen. Moesten we terug , 4 km, en opnieuw, heen en terug klimmen,
dit nekte me, het ging zwaarder en zwaarder, en het werd warmer en warmer. Ik dacht nog wel even waar ben ik mee bezig, ongelooflijk hoe moe je kan zijn na zo,n tocht, de laatste 30 km sleepte mijn schijfrem voor ook nog aan, dus nog zwaarder trappen, enfin
uiteindelijk toch mete een groepje als laatste binnen gekomen,
Dan eerst fiets laten maken, daarna 0m 7 uur savond eten, en vervolgens nog wassen met bidon en wat water in de tent, tent eerst opzetten, en na de koffie om half elf na bed.
Hoewel buiten al wat kouder, gloeide ik nog na, boven de slaapzak, liggen, al warmte van de dag oest er nog uit. Je hebt het gevoel dat ziek wordt, wat een warmte uit je lichaam, en dan lig je en denk je......hoe zal de dag morgen worden, kan het nofg zwaarder.
Niet te vergelijken met de andes trail, dit zijn veel langere dangen en veel harder werken. Je voelt je rug van je rugtas, je voelt je bovenarm spieren van het stuiteren op het grid en steenslag, je vingers verkrampen van het remmen, je kont wordt beurs
van het bumpsen, je staat voortdurend op je pedalen bij het afdalen, en dat vergen weer anderre spieren.
En toch genieten ik dat ik dit nog mag en kan meemaken. Laat me niet gek maken en rust wanneer dat nodig is en toch......ik bekijk het van dag tot
dag.
Morgen naar amerika een afstand van 67 km...maar dat zegt niets meer....ook de hoogtemeters zeggen me niets meer....het gaat om de ondergrond, de steilte van het traject en het weer. Gelukkig nog steeds droog, anders wordt het in de klei fietsen.
Regelmatig toch door plassen, kuilen, maar gek genoeg je gaat e aan wennen. Misschien heel misschien hou ik van mountainbiken als de tocht voorbij is, De enige overeenkomss met het fietsen op een racefiets op asfalt is....dat je op een fiets zit...en daar
houdt alles dan ook mee op
tot morgen